Helen Colijn is van Nederlandse afkomst, maar heeft bijna haar hele leven in Californië gewoond. Ze werd op 21 november 1920 in Engeland geboren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vertoefde het gezin in Nederlands-Indië, waar het in 1942 werd geïnterneerd in Japanse kampen op Sumatra.

Er volgden drie jaren van gevangenschap, ziekte en uitputting.

Vader verbleef in een mannenkamp waar hij overleed. Moeder in een kamp op Borneo en zag haar drie dochters pas na de oorlog terug. In het kamp waar de zusjes verbleven werd de kracht om te overleven geput uit zang en muziek. Dit dankzij 2 vrouwen, Norah Chambers en Margaret Dryburgh, die uit hun hoofd klassieke muziek op vodjes papier wisten te noteren en deze bewerkten voor vierstemmig vrouwenkoor. In het geheim werd geoefend, totdat men op Tweede Kerstdag 1943 de andere kampbewoners kon verrassen op een prachtig Kerstconcert, waar ook de Japanse bewaker, na aanvankelijk verbod, roerloos naar luisterde. De muziek gaf de vrouwen de kracht om te overleven.

 

Over haar ervaringen in het kamp en de betekenis van het koor, waarin ook Helens zusjes Antoinette en Alette zongen, schreef Helen 40 jaar later in 1989 het boek: "Song of Survival". Dit boek is vertaald in diverse talen, zelfs in het Japans en werd ook verfilmd onder de titel: “ Paradise Road".

 

Het Stemmenorkest ”De Kracht van een Lied” uit Well mocht Helen enkele malen ontmoeten in Heino, nadat zij, in 2001 om gezondheidsredenen en om dichter bij haar enige dochter te zijn, daar in het European Care-Hotel kwam wonen. Ook bezocht Helen in 2003 het Kerstconcert in de St. Vituskerk in Well, waar wel 700 bezoekers ademloos de muziek, omlijst door verhalen uit Helens boek, beluisterden.

 

Helen stierf op 26 april 2006, de afscheidsdienst vond plaats in het Groene Kerkje te Oegstgeest. Haar as werd op haar verzoek uitgestrooid in de Oostenrijkse Alpen die Helen, een verwoed bergbeklimster, in 1973 beklommen had.